مرگ

     عاقلا  از مرگ  تا   کی   غافلی         

تا به کی  بر  عیش  دنیا    مایلی

نیستی    تا   کی به فکر این سفر

این  سفر دارد بسی   خوف و خطر

باید از این خواب خوش بیدار شد

با    رفیقان  سوی منزل یار شد

گر    سلیمانی    و گر اسکندری

چون   اجل  آید  ز موری    کمتری

زور     رستم   قوت   اسفندیار

در   دم   مردن   نمی  آید بکار...

عاقلا از مرگ تا کی غافلیتا به کی بر عیش دنیا مایلی
گوش دل بگشا و بشنو این کلام از لسان حق که النّاس نیام
نیست دنیا غیر خوابی بس قلیل چون نوازد مرگ کوس الرّحیل
باید از این خواب خوش بیدار شد سوی منزل با رفیقان یار شد
نیستی تا کی به فکر این سفرکاین سفر دارد بسی خوف و خطر
اندر این ره رنج و غم بسیار هست دزد رهزن شیر آدم خوار هست
راه دشوار و بسی پرزحمت است چشم بگشا ظلمت اندر ظلمت است
عمر اگر چون نوح طولانی کنی خویش را محبوس و زندانی کنی
گر خوری چون خضر آب زندگی تا قیامت گر کنی پایندگی
گر به چرخ چارمین بالا شوی همدم خورشید چون عیسی شوی
عاقبت زهر اجل خواهی چشید دست از این زندگی باید کشید
گر سلیمانی و گر اسکندری چون اجل آید ز موری کمتری
زور رستم قوّت اسفندیاردر دم مُردن نمی آید به کار
خلق عالم از سفید و از سیاه عالم و جاهل گدا و پادشاه
از زن و از مرد و از برنا و پیرهیچ کس را زین سفر نبود گریز
کس نماند زنده الاّ ذات اوکل شیء هالک الاّ وجهه
لازم ممکن نباشد جز زوالغیر واجب کیست حیّ لایزال
هر مرکّب فاسد و فانی بود گرچه در او روح حیوانی بود
بر بنی آدم همه خُطَّ المماتک َالقِلادة که عَلی جیدِالفَتاة